Bir seneyi aşkındır yazamamışım bloga. Bu bir senede o kadar çok şeyler yaşadım ve değişimler oldu ki hayatım da. Şimdi kaldığım yerden devam etme zamanı...
Hayat her şeye rağmen devam ediyor... Mücadeleye etmeye, imtihanlara sabra, sevdiklerimi mutlu etmeye, içinde bulunduğum nimetlere şükre, olduğum anın tadını çıkarmaya halen vaktimin olduğunu bilmek çok güzel...
Bu küçük topların arasındaki minik şekerleme var ya, işte o Rabbimin üçüncü büyük hediyesi...
İyi ki doğdun ve aramızdasın Ömer Taham... Yüzün hep gülsün ve şimdiki gibi etrafındakileri hep güldürsün inş... Neşe kaynağın benim...
Kuzularım ise abla ve abi oldular artık. Hem de okullu oldular. Onların büyüdüğünü görmek hem hüzünlendiriyor, hemde mutlu ediyor beni. Bugün alışverişten dönerken M.Arifin poşetleri taşırken ki hali o kadar tatlıydı ki. Oflaya puflaya şikayet etmeden taşıdı ilk defa :) S. Betül de sabah uyanan kardeşinin altını üstünü değişmiş kucaklamış getirmiş bana :) Zaten bir buçuk yaşında abla oldu, tecrübesiz sayılmaz ama gene de halen benim küçük kızım olarak kalmasını istiyorum herhalde...
Ne kadar zor gelse de büyüdüklerini kabul etmem ve bu güzel anların tadını çıkarmam lazım. Bir büyüğümüzün sözü ara ara çınlar kulağımda; İkinci bir şans verilmeyecek...
Bu iki güzel kare benim için yeni biten yaz mevsimini anlatmaya yeter şimdilik. Yeni başlayan okul dönemi ve başladığım kurstan öğrendiklerimi de ileri de paylaşacağım inş...
No comments:
Post a Comment